lunes, 15 de febrero de 2010

Llueve y no estás.

"when you're so mad you could CRY but I'll hold you through the night until you smile"

(♥)

- Espera... quiero contarte un secreto.

Entonces él, nervioso por esa frase, se giró hacia ella. Nada podía ser más perfecto.

- Díme.
- Verás... yo, bueno, ya sabes... creo que tendríamos que hablar.
- Ah... ¿de qué?
- No te hagas el tonto.

Se hizo un poco más de noche.

- Te quiero.

Él se paralizó, y ella bajó la mirada.

- ¿C? ¿Có? ¿Cómo dices? -dijo entre tartamudeos.
- Que sí... que te quiero.
- No. Tú no me quieres a mi.

Ella entristeció y sus manos se juntaron.

- Claro que te quiero a ti. ¿Qué necesidad tendría de decirtélo si no fuera cierto?
- Cállate.

Ella no entendió nada, por supuesto. Y le odió por eso.. había esperado meses y meses buscando el momento oportuno, la oportunidad exacta para decírselo.. y ahora que se lo había dicho.. todo era más complicado todavía.

- ¿Eh?
- Que no quiero oírlo. No quiero. ¡Claro que no quiero! ¿Cómo se te ocurre decirme esto? -la miró y siguió hablando con el mismo frío- Has estado tanto, tanto tiempo hablándome de ese tío, Gerardo, Alberto o como quiera que se llamara y ahora me vienes con esto.. ¿qué se supone que te tengo que decir? ¿Eh? Dímelo. ¡Dímelo porque NO LO ENTIENDO!
- ¿Qué te pasa? ¿Por qué me hablas así?
- Que no sé como se te ocurre decirme esto. Ya sabes que he sido tu compañero; para lo bueno y también para lo malo, he estado contigo siempre y he creído en ti incluso cuando tú no lo has hecho. Y ahora me vienes con esto.. hay que joderse. HAY QUE JO-DER-SE.
- ¿Estás bien?
- Sí, claro que estoy bien. Estoy mejor que nunca. Estoy andando por el cielo porque por fin, por fin después de 1 año, 4 meses, 28 días, 3 horas y -miró su reloj- 29 minutos me has dicho lo que tanto deseaba oír desde el día en que te vi por primera vez.

(Entonces me recordé a mi misma que hay veces en que las cosas SÍ salen bien, en que SÍ son como en los cuentos. Aunque sé que éste es solo un relato de mi imaginación no desconfío en que algún día todos vamos a ser queridos por alguien así. Y entonces, ese día, todos seremos muy felices. Todos nos vamos a querer mucho, mucho más, ¡claro que si!. Porque existirá un día en que el amor sea nuestro pan de cada día y ese preciso día no va haber nadie triste.)


Porque yo quiero ser parte de ti.
Para abrazarte siempre.
Para que confíes en mi.
Para secarte las lágrimas.
Para querete mucho.
Y ser parte de ti.

Y cuando te olvides de qué día es, entonces, sólo entonces, sabrás que eres verdaderamente feliz :')



4 comentarios:

  1. uauuuuuu!! que he llorado!!! jooooo qué bonito!!! me encanta!!! es precioso :))) lindísimo!!!! me ha emocionado:))) y ojalá que sí, que el amor sea el pan de cada día para todos!!! un beso grannndeee!!! :)))

    ResponderEliminar
  2. No saps com m'encanta això que has escrit avui. Clar que aquest dia arribarà i serà tan únic... Optimisme extrem i contagiós, estigues segura que el que queda de dia el passaré amb un enorme somriure els llavis. Que tinguis una bona setmana i amor amor amor :)

    ResponderEliminar
  3. Es super Bonito, ojalá algun dia todo lo que has dicho tu,se cumpla y que yo lo pueda vivir. jaja

    Osos de colores(L)

    ResponderEliminar
  4. señorita!!
    es cierto, hay veces en que si tenemos esos días, en que parece que todo fuera cuento y que la felicidad se hace posible..
    tenga fe!! va a ver q pronto usted tmb compartirá esos días y este blog rebosará de tanta alegría que nadie podrá creersela ;)


    sorry x la ausencia, tengo un lio en el corazón y le debo una disculpa por no haber entraod antes..

    ResponderEliminar