miércoles, 6 de enero de 2010

Adiós



Ahora que te has ido, pequeño, ahora que no me vas a alegrar con tus cantos, ahora que no te vas a asustar cuando me acerque a ti, ahora que ya no me mirarás con esos ojitos, ahora que no voy a tener que cambiarte el agua cada día, ahora que no podré tocarte, ni mirarte, ni decir 'qué guapito eres', AHORA me doy cuenta de cuánto me va a doler no verte cada día antes de irme al instituto, cuando va a dolerme no decirte adiós antes de salir de casa ni sacarte al jardín... aunque tu canto va a estar por siempre en mi cabeza y en mi corazón, igual que tus colores, tus ojos, tus ganas de vivir... cómo volabas y como te quería. Hoy te has ido físicamente pero vas a estar siempre conmigo. Te lo juro.♥


Es curioso ¿no? Cómo se les coge tanto cariño a unos seres tan pequeñitos y frágiles...

3 comentarios:

  1. Jo tenia dos periquitos i la veritat que sí notes quan ja no hi son, encara que sigui en les petites coses del dia a dia. D'alguna manera connectavem. No ho sé. Amb els animals amb els anys sovint sorgeix una relació molt especial.
    Bona setmana per a tu també i espero que els reis s'hagin portat bé amb tu.
    (En quan al poema tens raó, d'una manera tan simple expressa tantíssim... A casa m'ha caigut un llibre de poesia i hi havia aquest de Pedro Salinas, increïble l'home, només el coneixia de literatura d'alguna fitxa i ja em va encantar)

    ResponderEliminar
  2. No es extraño que algo tan pequeño nos cause cariño y ternura, es como un mundito aparte de todo, donde podemos ser mejores, donde podemos hablar como niños y reir y mirar y saber que no es tan malo mirar fuera por la puerta o la ventana...

    Lamento la perdida de tu periquito, lamento tu pena, lamento no poder darte un gran abrazo de consuleo, como veraz lamento tantas cosas que podria ennumerarlas y aun asi no serian la mitad.

    Igual los abrazos espirituales y almaticos (ves? hasta invento palabras) caen sobre ti desde el otro lado del mar

    te quiero mucho señorita


    cuidate y sonrie

    andrés

    ResponderEliminar
  3. viste esa película que dice que los perros tambien van al cielo??
    io siempre creí q los curas de mi colegio se equivocaban cuando decían q los animales no tienen alma, io creo q son como nosotros y sienten y piensan y nos quieren cuando los queremos..
    lamento la pérdida señorita, le mando un abrazo desde la ciudad lluviosa del sur del mundo

    ResponderEliminar